Günümüz dünyasında güvenilir gıda üretmek petrolden de altından da daha değerlidir.B ir anne baba yavrusunun sağlıklı beslenmesi için neler vermez? Çocukluğumuzda rahmetli anamın kastrada pişirdiği ekmek mahalleyi kokuturdu.. Harman zamanı önce tohumluk ve yemeklik buğdaylar çalkardan geçiril ambara alınırdı. Öncü mısır koçanları belirlenir tohumluk için ayrılırdı. Darı unundan ekmek ve kaçamak yapılırdı. Uzun kış gecelerinde cindarısı patlatılır çerez niyetine konulurdu biz çocukların önüne.. şimdilerde ne karakılçık ne Anadolu buğdayı ne de yerli mısır tohumu kaldı. Adları yabancı tohumların Meksika,işsrail, Amerikan tohumlar ekiliyor.

Yediğimiz ekmeğin yerli budağıyla ilgisi yok.. Prof.Canan Karatay gülüteni fazla olunca ekmek obezite şeker ve tansiyonun sebebi diyor.

Henüz GDO’lu tohumların toprağımızda buluşmadığı yıllarda bölgemizde tütün ekilirdi. Torbalı ovası pamuk karpuz ballı incir bahçeleri sarı üzüm salkımlarının süslediği bağlar, şeftali bahçeleri, ve sebze bahçeleri ile doluydu. Tüm ürünler yerli,organik ve hormonsuzdu. Tütün kırımı sonrası zifirli ellerimizle yerdik karpuzu. Tohumluk çekirdekleri bilir ayrı kuruturduk, diğerleri kavrulup yenilirdi. Selçuk karpuzun tohumlarını kaybettik.. Hem Diyarbakır karpuzun tohumlarını ABD’den almıyorduk o yıllar.. Kabakla döllendirilmiş GDO’lu karpuzları bilmediğimiz zamandı.. Ya nefis aroma kokulu kavunlarımıza ne oldu? Topatan kavunlarımızda yok oldular.. Tohumlarını kaybettik.

Torbalı ovası domates kokusuna keserdi sabah çiğinde.. Mahalleyi kokuturdu salçası öyle ki oyunlarımızda kan lekesini bu salçayla yapardık. İri,sulu, kokulu aslanlar domatesi yok artık Pazar tezgahlarında ..Ya o kalın etli salçalık biber.. Bizim deli Nuri ‘’ Yunan gaması gibi namussuz ‘’ diye benzetirdi. Tohumları kayboldu, tatları yok oldu. Antep biberi ve Urfa isotunun tohumu da Meksika’dan gelmezdi o yıllarda.. Çengelköy hıyarı Çengelköy’de yetişirdi. Beypazarı havucunun tohumu da İsrail’den gelmezdi.. Çocukluğumun şeker darısını anımsıyorum. Kaynatılınca şeker gibiydi tadı.. Şimdilerde hayvan yemi yapılmak için yetiştirilen hormonlu mısırları bardak bardak yediriyoruz çocuklarımıza..

Daha yüzlerce sebze ve meyve tohumlarımızı kaybettik.. Çiftçimiz tek ekimlik hibrit tohumlara özendirildi.. Hükümet 2018 yılında sadece sertifikalı tohumlarla üretim yapan çiftçiye teşvik vereceği kararını almış.. Bu uygulama çiftçimizi tohum şirketlerine göbeğinden bağımlı kılacaktır tohum günümüzde silah gibidir. Şayet yerli tohum üretimi ve ıslahına hız verilmezse sonumuz iyi olmayacaktır. 2017yılında karaot köyü tohum derneğini kurdu sevgili Feray Karapınar ve köylü arkadaşları..Sevindik. 2011’de tohum takas şenliği yapıldı Karaot’ta bir kez tekrarlandı. Sonra Urla, Datça, Seferihisar , tohum şenlikleri ses verdikçe yerli tohumlarımıza sahip çıkma adına hepsini kutluyoruz..

Anadolu meyvelerinide yitiriyor. Çocukluğumuzun orak armudu yok, köylülerin küfelerle getiri,p sokak aralarında sattığı alyanak armudunu çocuklarımız tanımıyor.. Ya o kokusu ve damakta bıraktığı nefis tadıyla paşa armudunu unutmak mümkün mü? 80lerde Tarsus’ta öğretmenlik yaptım. Tarsus, Adana, Mersin,  Antalya portakal ve turunç kokan yeryüzü cennetiydi. Rant uğruna betona teslim ettik. Ayrancılar şeftalisi de öyle olmadı mı?

Hayvancılığıda tüketik.45 milyon nüfus varken hayvan sayımız 83 milyonmuş,şimdi 80 milyon nüfusunmuz var hayvan sayımız 50 milyon olmuş.Hayvancıulıkta ithalatçı olduk. Mera yasaları vb hayvancıyı karumuyor.. Dün karakuyuda besicilik yapan arkadaşım Mestan Şenyüz ile konuştum süt 45 kuruşken yemin çuvalı 4 liraymış şimdi süt 95 kuruş yemin çuvalı 57 lira nasıl kazansın hayvancı diyorduk.

Sorun o kadar çok ki.15 yıllık AKP iktidarı çiftçilerimizin değişik şirketlerin lehine politikalar üretti.Hem çiftçi hem köylü hem tarım bitti. Zarar edince borçlanan çiftçi toprağını satıyor. Şirketlerin önü açılırken ülke toprakları suları tohumları gaspediliyor.2016’da açıklanan milli tarım projesinde tarımın iflasının rakamsal kanıtı olarak görülüyor.

Hoş çakalın Dostça Kalın..