Arada bir Torbalı gündemini işlemek istiyorum ama biz işleyene kadar haberler bayatlıyor. Halis Koç ağabeyimizin cuma günleri canlı yayın yapması, tüm konuları ele alması da yerelde bize bahsedecek bir şey bırakmıyor. Sanırım İzmir'de haber konusunda yerel basını bu kadar gelişmiş bir ilçe bulamazsınız. Emin değilim ama belki de yerel basını olan nadir ilçelerdeniz. Bu ayrı bir güzellik. Gelelim bizim bayatlamaya yüz tutan Torbalı'nın geçen haftasına.

Geçen haftaya Torbalı devlet hastanesi haberleri damgasını vurdu. Bana göre bende tap taze kalan bir olay oldu. Beni en derinden etkileyen haberlerden birisi hastanenin çatısına çıkıp intihar teşebbüsünde bulunan İbrahim Akın kardeşimizin haberi oldu. Ben olayı ajite etmeden bahsetme, neden ve sonuç ilişkisinin bize verdiği dersten bahsetme niyetindeyim. Kendisi sara hastası, kız kardeşi kalp rahatsızı annesi diyabet hastası.

Bu şartlarda gevrek satarak evini geçindirme telaşında İbrahim. Ekmek mücadelesi içinde. Hırsızlık yapmamış arsızlık yapmamış. Alın teri ile geçinme derdinde. Gördüğü muamele içler acısı. Ardından isyan ederek film kopartırcasına bir intihar teşebbüsü...

Elim sanata düşer usta

Dilim küfre, yüreğim acıya

Ölüm hep bana Bana mı düşer usta?

Sevda ne yana düşer usta

Hicran ne yana

Yalnızlık hep bana

Bana mı düşer usta?

Gurbet ne yana düşer usta

Sıla ne yana

Hasret hep bana

Bana mı düşer usta?

Empati yapınca insan hak vermiyor değil. Bende olsam bende öyle yaparım diyorsun. Hayat maalesef acımasızca pençesini atıyor. Herkes bu tarz olayları trene bakar gibi seyrediyor. “İnsanoğlu eğer birine atılan tokadı kendine atılmış gibi hissederse insandır.” Kimilerine göre dünya güllük gülistanlık iken kimilerinin durumu öyle değil. Durumu iyi olmayanlar her geçen gün daha da çoğalıyor. Ülke garibanlar hikayesi ile dolu. Gün geçtikçe daha çok duyarsızlaşıyoruz. İnsana yabancılaşmak ne kadar tuhaf...